Corona, corona, corona.
Events, theaters, sportscholen, bioscopen, horeca,
et cetera.
Een maatschappij onevenredig geraakt,
maar niemand die het niet raakt.
Geen troostende arm om je heen. Onaangeraakt.
Corona is een dief.
Beroofd van perspectief.
Regels voor lief.
Op slot om elkaar niet te deren,
ons te verweren,
lijken we het normaal te verleren.
Noodzakelijk, tot we zijn ingeënt.
Niet als bescherming vóór een paar procent,
wel veroorzaakt dóór een paar procent, verspreidt het virus zich ongeremd.
Extra maatregelen. Symptoombestrijding
versus het voorkomen van verspreiding.
Ondertussen smachten naar bevrijding.
Een probleem, op te lossen door te testen bij klachten
en doorgeven te verachten,
wat sommigen onbelangrijk achten.
Laten we die paar procent onderwijzen.
Het belang inzien, voordat we kapseizen,
zodat we als samenleving kunnen herrijzen.
Weer voor de feiten uit lopen.
Zo gaat de wereld stap voor stap open,
daarop blijf ik hopen.
Het gedicht is geïnspireerd op het feit dat mensen beweren dat de coronaregels er zijn om slechts 2% van de mensen in Nederland te beschermen. Dat is natuurlijk op zichzelf al onjuist.
Recente reacties